Chronisch Awesome: Iris in Pyjama
Hi, aangenaam ik ben Iris Slabbekoorn (30) en ik ben chronisch awesome (in pyjama). Op mijn twaalfde werd ik namelijk geschept door een passagiersbus,en hoewel ik er best goed vanaf kwam werd mijn leven nooit meer hetzelfde. Het duurde even, maar op 17-jarige leeftijd kwam daar éindelijk de stempel fibromyalgie en het chronisch vermoeidheid syndroom. Een diagnose waar ik precies niets mee kon, want het valt niet te genezen. Daar zat ik dan, in de zogenaamde bloei van m’n leven, achter de geraniums...
Van zelfmedelijden naar zelfliefde
Ik vond het vroeger (oké stiekem nog steeds) onwijs lastig om te praten over de ups & downs van het leven met een chronische ziekte. Want praten? Dat is voor watjes. Het internet gaf me ook weinig informatie over fibromyalgie en tips om er mee om te gaan. Sterker nog: vrijwel alle vindbare informatie was vrij duister en somber. En aan het einde van mijn speurtocht geloofde ik bijna dat ik ooit in een rolstoel zou eindigen, nooit een partner zou krijgen en mijn leven eigenlijk al gewoon klaar was.
Om al deze zelfmedelijden een plekje te geven begon ik met schrijven. Eerst in dagboekjes of notitieblokjes, later hele pagina’s in Word. Het waren de meest niet positieve verhalen óóit, maar het werkte vrij therapeutisch. En het creëerde langzaam een liefde voor mezelf én voor schrijven. Zoveel liefde dat ik zelfs van schrijven mijn werk heb gemaakt. En hoewel ik dit werk onwijs awesome (pun intended) vind, geeft het toch nét niet voldoende voldoening.
Waarom Chronisch Awesome?
En dat brengt me bij Chronisch Awesome. Ben je nog niet afgehaakt? Dan hebben we dit vast gemeen: een sterke drang om taboes rondom de ups en downs van het leven te doorbreken. Want nog te weinig worden moeilijke onderwerpen (online) bespreekbaar gemaakt. Nog te vaak kiezen we ervoor alleen de mooie momenten op sociale media te delen. En dat terwijl échte verbinding vaak juist ligt in kwetsbaar durven zijn.
Ook ik maakte mijzelf schuldig aan het alleen delen van de hoogtepunten, en ook ik was niet goed in praten over moeilijke onderwerpen. En toch besloot ik een jaar geleden meer kwetsbare verhalen te delen op Instagram. Ik was onwijs bang voor afwijzing, maar het tegenovergestelde gebeurde. Ik werd overladen door hartverwarmende berichtjes. De verbinding die ik voelde was ongekend. En dat smaakte naar meer.
Het duurde een jaar (letterlijk), maar het voelt eindelijk als hét moment om van mijn kwetsbare schrijfsels een online platform te maken. Zodat ik meer mensen kan bereiken. Zodat ik kan laten zien dat het leven meer is dan hoogtepunten. Zodat ik kan bewijzen dat het niet zwak is om óók de moeilijke dingen te delen. Want in kwetsbaarheid ligt onwijs veel kracht. Echt waar, mag ik het je laten zien?
Dus Hi, ik ben Iris, en ik ben Chronisch Awesome! Volg je me mee op mijn reis?