Diepzinnige en ietwat dramatische titel hè? Jup, i know. Ik voel me ook redelijk dramatisch. En wellicht wat ‘diepzinnig’ doordat ik te vaak naar Taylors – The Life of a Showgirl heb geluisterd (terwijl ik er niet eens echt fan van ben maar dat terzijde). Anywho, na precies 4 maanden radiostilte voelde het als tijd om Chronisch Awesome weer ‘ns af te stoffen. Niet omdat ik me Awesome voel. Wel omdat ik chronisch vastloop in het leven. Leek me handig voor mezelf om eens een keer op te schrijven wat me nu eigenlijk dwars zit. Nog leuker om jou een kijkje in de keuken te geven. Want eerlijk is eerlijk: we houden allemaal een beetje van andermans miserie, right?!
Wie ben ik vandaag?
Ok, genoeg met al die cryptische woorden en zinnen. Ik ben Iris (32), diehard millenial, moeder van 2 jongens (1 en 3 jaar), chronisch ziek en onderneemster. Wist je misschien al, maar dat lijstje is maar de helft van alle rollen die ik op een dag vervul. Ik mis bijvoorbeeld nog chef-kok, schoonmaakster, virtual assistent, planner, financieel manager, billenveger en oplosser voor de vraag “Iris weet jij waar ik [insert iets onbenulligs] heb gelaten?”. En ik vind het much. Heel erg much.
Voor je nu naar je beeldscherm roept ‘Je hebt zelf voor dit leven gekozen hè meid!’, ja daar ben ik mij bewust van. En precies daar wringt de schoen. Want jeetje, wat leggen wij millenials onszelf veel op. Alles moet perfect, ziek zijn is voor watjes en kinderen moeten meer liefde, genegenheid en zeggenschap krijgen dan dat we vroeger zelf kregen aka gentle parenting. Dat alles naast een vaste baan, een schoon huis, vers gekookte maaltijden, een sociaal bruisend leven en een gezond sportritme.
Dezelfde 24 uur of toch niet?
Je doet je best (althans ík doe écht m’n best) om al die ballen in de lucht te houden, maar eigenlijk zitten er gewoon te weinig uren in een dag. Zeker wanneer je, net als ik, kinderen hebt die niet zonder jou in slaapvallen. Die schaarse avonduurtjes worden voor je het weet opgeslokt door vragen als ‘waarom geeft de maan licht?’ of ‘is er leven op Mars?’. En wanneer ik dan éindelijk – compleet afgemat – beneden neerstrijk om eventjes hersendood te scrollen, word ik getarget op een Instagram-reel van een zogenaamde ‘influencer’ die beweert dat we allemaal dezelfde hoeveelheid uren in een dag hebben zitten en zij er ook gewoon minimale workout van een uur doorheen gefietst krijgt, een half boek per dag leest en zieke healthy meals prept voor de volgende dag. Want ja, het is maar waar je ‘prioriteiten’ liggen.
Gevolg?
Ik voel me nog slechter over mezelf en probeer die dag daarna nóg meer ballen te jongleren en nog meer rollen aan te nemen. Het lijkt anderen, soms met meer kinderen en veeleisendere banen, ook te lukken. Dus waarom mij niet?
Wanneer veel te veel wordt
Natuurlijk weet mijn hoofd heus het antwoord op deze vraag wel. We hebben namelijk op papier allemaal dezelfde 24 uur, maar de indeling daarvan is toch echt niet te vergelijken met die van een ander. Zeker wanneer er kinderen of ouderen die zorg vragen in het spel zijn. En toch doe ik het keer op keer weer. Dat hele vergelijken I mean. Wat zorgt voor een soort rijdende clown op een circusfiets die tegelijkertijd ook nog aan het jongleren is.
Het gaat eventjes goed, dat voelt euforisch as fuck. Tot het opeens niet meer goed gaat. Een kantelpunt die ik niet voel aankomen, omdat ik mijn gevoel uit heb gezet om überhaupt die eerste rondjes kunnen behalen. Het effect? Eerst vallen er wat ballen. Denk aan het huishouden, minder gezond eten en mezelf verslonzen. Daarna val ik van de fiets, maar sta ik met clownshoofd en al tóch op want *the show must go on*. Ik gooi er wat trucjes in alsof ik een soort slinger met verschillende kleurtjes uit m’n zak trek.
En wanneer de slinger op is? Dan ben ik getransformeerd van Ronald McDonald naar een soort IT-clown.
“I’m every nightmare you’ve ever had. I’m your worst dream come true. I’m everything you ever were afraid of.” – Pennywise the Clown
De gevallen act
Die quote hierboven? It’s me, hi! Gentle parenting is de deur uit, m’n bed verlaten is een hele opgave, het huis is wel eens schoner geweest en werken lukt maar matig. Zelfs antidepressiva kan niet tegen die interne probleem op. Want de wortels? Die zitten verweven in mijn hele zijn. In alle overtuigingen die ik along the way heb gecreëerd, zoals:
-
- Ieder vrije minuut moet je opvullen met iets nuttigs;
-
- Ziek? Schouders er onder;
-
- Meer slapen? Je bent gewoon lui;
-
- De zon schijnt? Je móet naar buiten anders mis je te veel.
Herkenbaar anyone? Ik hoop nu stiekem dat je lichtjes met je hoofd knikt zodat ik niet de enige ‘loser’ van deze bad habits ben. Maar goed, ik ben dus eigenlijk een beetje de ‘gevallen act’. Want de koek is op. Ik ben op.
En nu?
Ik weet precies wat op papier zou werken. Alleen dat hele ‘op papier’ is toch niet helemaal te vergelijken met de werkelijkheid. Het houdt geen rekening met off days of met kinderen die roet in het eten gooien of met de soms onmogelijkheid om voelde rust te nemen. Tel daarbij op dat ik nog in het beginnersproces zit van überhaupt rust ‘claimen’ en de eindstand is ietwat treurig. Máár het feit dat ik dit schrijf is een grote eerste stap. De eerste stap naar erkenning dat het allemaal even te veel is, dat er heel veel gevoelens in het spel zijn die ik al tijden onderdruk, maar vooral de eerste stap naar erkenning dat er íets moet veranderen.
Samen in een nieuw circus?
Om dit betoog toch nog enigszins af te wikkelen met een clou voor jou lijkt het me leuk om te delen wat ik in ieder geval doe (althans probeer) om steeds ’n beetje meer houvast te creëren. Nee, het gaat je niet in één klap helpen (anders was dit betoog ook niet nodig geweest), maar misschien geeft het je inzicht om ook eens te proberen:
-
- Iedere dag journallen (altijd dezelfde 4 vragen);
-
- Iedere avond op een spijkermatje liggen (loslaten van spanning);
-
- Hardop uitspreken dat (en wat) het niet zo goed gaat;
-
- Grote momenten voor mezelf inplannen (zoals een cacao&truffel ceremonie);
-
- Zorgen voor fijne geuren die me happy maken (kamilleroller en diffuser met pepermunt, mandarijn, herfst)
-
- Hardop uitspreken wat ík graag wil doen.
Het is een blijvende strijd met mezelf om te beseffen dat less is more en ik écht genoeg doe of bijdraag op mijn eigen manier. Maar gelukkig helpt praten met mensen om je heen ook. Want zelfs opstaan en gewoon zijn zou voldoende moeten zijn. Nu er zelf nog even in geloven.
Heb jij het tot hier gelezen. Wowsie! Of je vond het stiekem leuk om iemand te horen ranten over hoe kak het leven soms kan zijn, of je herkende jezelf stiekem een beetje in het verhaal. Either way, je bent niet alleen. Zullen we samen een circus beginnen? Met for starters, naar elkaar luisteren en elkaar niet meer opjutten met hoeveel er in een dag past?