Een kleine tien jaar geleden (2010) stapte ik, met lichte tegenzin, voor het eerst de wachtkamer binnen bij de psycholoog. Oké, met héél veel tegenzin. Het was niet per se mijn eigen keus. Want antwoord geven op vragen als ‘en wat voel je daar dan bij?’ zat deze meid echt niet te wachten. En tegen anderen zeggen dat ik naar de psycholoog moet? Hell no! Ik ben toch zeker niet krankjorum.
Afijn, ik was (ben?) een braaf persoon en ging natuurlijk gewoon netjes naar iedere sessie. Al snel kreeg ik dat hele ‘naar de psycholoog gaan’ onder de knie. Ik wist precies wat de mevrouw in kwestie wilde horen. Op papier leek mijn leven al snel best priem. Niemand wist dus wat ik daar te zoeken had. Het voelde als winnen. Want mijn snode plannetje, om zo snel mogelijk van deze onzin af te zijn, werkte best goed.
“Ik zat nog geen 5 minuten op de stoel en werd al uitgemaakt voor jokkenbrok”.
Liegen tegen jezelf
Fast forward naar het jaar 2016. Daar zat ik dan, met trillende handjes, rode oogjes en een sneue pruillip, in het kleine kamertje van de huisarts. Het ging niet meer. Vertellen wat er dan precies scheelde lukte niet. Het leven? Ik weet niet precies waar ik op hoopte. Misschien op een pilletje of een drankje dat alles in een keer zou oplossen. Maar ik verliet de praktijk toch echt wéér met die felbegeerde witte envelop. Een doorverwijzing naar de psycholoog en de stempels ‘depressie’ en ‘psychische stoornis’.
Bonuspunt van ouder worden: je mag zelf je praktijk uitzoeken. Het duurde even (noem het uitstelgedrag), maar ik vond een psycholoog en ervaringskundige in één. Baalmomentje toen bleek dat ik vet snel terecht kon. Uiteraard had ik me al stiekem voorbereid. Alle antwoorden op het leven had ik klaar. Maar ik zat nog geen 5 minuten op de stoel en werd al uitgemaakt voor jokkenbrok. Ik voelde me boos en betrapt. En precies toen viel het kwartje dat ik al die jaren tegen mezelf aan het liegen was.
Persoonlijke groei door de juiste therapie
Ja, dat was een pittige eerste sessie. Ik heb me zelden zo leeg en vol tegelijkertijd gevoeld. Vol in het hoofd. Maar leeg in bewegingen. Op bed liggen was het enige dat ik na deze sessie kon doen. Want het besef, dat ik al jaren mijn eigen groeiproces aan het saboteren was, kwam kneiterhard binnen. Ik had last van diepgewortelde overtuigingen dat praten voor watjes is, gewoon even doorzetten altijd werkt en psychologen alleen craycray mensen helpen.
Inmiddels ben ik alweer 4 jaar een trotse craycray’er en bezoek ik anno 2020 nog regelmatig mijn ervaringsdeskundige. Over gevoelens praten blijkt nog steeds niet mijn ding, dus bestaat mijn huidige therapie vooral uit gevoelens koppelen aan bewegingen en een flinke dosis EFT (kloppen of tappen op specifieke lichamelijke plekken). En man, de persoonlijke groei die ik heb doorgemaakt – en nog steeds doormaak – door de juiste therapie is echt ongekend.
Helpt een psycholoog écht?
Een ongekende groei die ik oprecht iedereen gun. Want je hoeft niet altijd alles alleen te doen. En over je gevoelens praten met een deskundige maakt je geen watje. Ik durf zelfs te zeggen dat het je krachtiger maakt en dat het ervoor zorgt dat jij aan het roer van jouw leven kan staan.
Nu denk je misschien‘Leuk verhaal Iris, maar helpt naar de psycholoog gaan écht?’. Ja en nee. Ga je ernaartoe zoals 17-jarige, dwarse en puberale Iris? Dan zal je waarschijnlijk geen stap verder zetten. Durf je in te zien dat er iets moet veranderen en ben je ook écht klaar voor die verandering? Dan voor de volle 100% ja. Zolang je vooraf altijd zoekt naar de juiste behandeling. Eentje die bij jou past. Iedereen is anders, dus je hoeft echt geen dertien in een dozijn -traject te volgen.
Bij de psycholoog: het taboe doorbeken
Zelf kom ik uit een omgeving waar nauwelijks tot niet over gevoelens wordt gepraat. Wanneer het even niet goed ging was steevast het antwoord ‘Nog even doorzetten hoor’of mijn all time fav ‘Hup, schouders eronder’. Nog steeds krijg ik rare blikken (en opmerkingen) als ik vertel een therapietraject te volgen. En dat moet stoppen.
Het is mijn missie geworden om het taboe rondom naar de psycholoog gaan te doorbreken. Want jouw mental health mag er zijn. Dit artikel is daarom de start van een nieuwe column, waarbij ik jullie open en eerlijk mijn reis laat zien. Fair warning: it’s gonna be a bumpy ride!
Wil je kletsen over je mental health, heb je een opmerking op dit artikel of wil je juist zelf iets bijdragen aan Chronisch Awesome? Awesome! Mijn inbox wacht op je mailtje!
