Zeg Iris, alweer een stukkie over eenzaamheid ja? Jup, indeed. Uiteraard besef ik me dat ik al keer een dagboekentry aan eenzaamheid heb gewijd. Maar dat is alweer iets van anderhalf jaar geleden en ben jij vast allang weer vergeten 😉 Dus here we go again. Dit keer wél met een andere insteek. Want waar m’n vorige schrijfsel voornamelijk ging over hoe mijn gevoel van eenzaamheid in mijn jeugd tot stand kwam, gaat het in dit artikel vooral over eenzaamheid in moederschap, het leven in een dorp en het hebben van weinig (beste) vrienden, laat staan een vriendengroep. Dus, lees je mee?
Dodelijke combinatie
Ben je al eens vaker op mijn schrijfsels gestuit? Dan weet je dat ik mijn verlegenheid en introversie niet onder stoelen of banken schuif. Ja, ik ben tijdens feestjes of partijtjes dát meisje in de hoek (of in ieder geval strategisch gepositioneerd) dat zich niet snel mengt in conversaties. Why? Een dodelijke combinatie van introversie, verlegenheid, niet goed zijn in small talk en me ‘anders’ voelen. Het lukt nooit om aan te haken. En als ik wel aanhaak voel ik me als snel ‘te veel’ en wat resulteert in ieder woordje overdenken. Sounds like a lot of fun huh? Yeah, I get it. Maar dat is wel hoe ik nu eenmaal bedraad ben.
… oké er is een twist
Ok, eerlijk is eerlijk: een lange tijd heeft de cursor staan knipperen na die laatste zin van hierboven. Ik sloot het document. Opende hem regelmatig opnieuw. Maar schreef nooit verder. Hij bleef verstopt in m’n digitale archief (niet de enige overigens ;)). Why? Omdat het té zwaar voelde. En omdat ik het ergens vrij onaardig vond naar mensen om me heen. Alsof ze niet genoeg voor me deden en ik ze een online sneer wilde verkopen. Voeg daarnaast de gedachte ‘je hebt zelf voor kinderen gekozen, dus je moet er zelf voor zorgen’ aan toe en je schrijflust verdwijnt als een soort slappe plasser.
Maar vandaag zag ik hem opeens weer in m’n archief staan. Ik moest een beetje grinniken. Want in de tijd dat dit stukje rustig stond te wachten op haar beurt is er heel veel gebeurd. Waaronder het ‘ontstaan’ van een village. Of misschien zelfs het besef dat de village er altijd al was, maar ik er nooit duidelijk genoeg om heb gevraagd? Goed, ik neem je toch weer even terug mee naar de oorsprong van dit verhaal. Anders snap je er natuurlijk precies niets van.
All by myseheeeelf
Heb je nu het liedje in je hoofd? Of misschien zelfs Renée Zellweger als Bridget Jones? Nee? Here you go. En you’re welcome 😉
Zo voelde ik me namelijk ook tijdens de start van dit stukkie tekst. Eenzaam. Alleen. En zielig. Tevens ook de opsomming van de afgelopen jaren na de eerste bevalling. Want (pardon my frech) – holy fuck wat verandert er opeens veel na de komst van een baby. Je lichaam, je rollen, je verantwoordelijkheden, je relatie met jezelf, je relatie met partner, je values. Pretty much everything. En ik denk dat ik dat niet heb zien aankomen. Dat in combinatie met een refluxbaby en schommelende hormonen all over the place is hét recept voor donkere gedachtes en het gevoel van eenzaamheid.
En misschien zelfs envy, aangezien Thomas zijn leven, na een aantal weken verlof, gewoon weer doorging alsof er niets veranderd was. Terwijl ik thuis achterbleef. Met een baby die niets wilde en hulp die langzaam af begon te nemen in frequentie. Er over praten lukte niet aangezien ik alleen maar moeders kende die ‘genoten’ van hun baby en ‘heerlijk rommelde in huis’ tijdens hun verlof. En de oudere generatie? Die gaven vaak de opmerking ‘je hebt er zelf voor gekozen’ of ‘dat had je vooraf kunnen bedenken’ of de mooiste van allemaal ‘denk je dat ik het vroeger makkelijk vond, maar in mijn tijd deed je het gewoon’.
Waar is die village dan?
Het voelde alsof ik schreeuwde om hulp, maar niemand mij hoorde. Daarom stopte ik na een tijdje met aangeven hoe het voelde. Ik regelde nog liever een betaalde oppas dan dat ik iemand binnen onze eigen (kleine) cirkel vroeg. En was er een partijtje of feestje met andere kinderen en ouders? Dan zat ik een beetje suf voor me uit te staren, geïrriteerd door alle verhalen over baby’s die doorsliepen, moeders die konden werken met hun kind erbij of heerlijk genoten van nachtjes weg door behulpzame familieleden die met liefde wilde oppassen. Het voelde oneerlijk. Heel oneerlijk. Waarom lukte mij dat nou niet? Waarom hadden wij die ademruimte niet die ieder ander stel wel leek te hebben?
Oké, fair enough is dit natuurlijk een beetje appels met peren vergelijken. Want de meeste van deze moeders hadden geen fussy reflux baby of genoten van familie dichtbij. Of de jackpot: allebei. Tja, een baby verander je niet zomaar dus dan moet je het toch écht hebben van je cirkel. Onze cirkel was sowieso al niet zo heel groot to begin with. Want met familie door het hele land, vrienden in een andere levensfase of vrienden die net zelf kinderen hadden is dat zogenaamde ‘vangnet’ vrij karig. Met veel gaten. Eentje die je niet per se opvangt als je valt 😉
Opnieuw zwanger
De eerste twee jaar van Thom’s leven voelde ik me onwijs alleen. Ik was in dying need of nieuwe vrienden, maar waar vind je die? Zeker in een dorp waar je iedereen nog van vroeger kent? En shit hé, hoe moeilijk is vrienden maken op volwassenleeftijd überhaupt?! Dat zorgeloze meisje van 8 dat makkelijk vriendjes maakte op vakantie is echt in geen velden of wegen meer te bekennen. Plus waar haal je de tijd vandaan om een nieuwe band met iemand op te bouwen? Mezelf in leven houden kostte al genoeg.
En toen raakte ik weer opnieuw zwanger. Ietsie eerder dan vooraf verwacht (zeer welkom heur ;)). De misselijkheid was real en de struggle met een ‘twee-is-nee’ peuter ook. Eerst deed ik alles stilletjes, tot stilletjes lijden niet meer ging. Het dwong ons (en vooral mij) eerlijker te zijn naar de mensen om ons heen, want nee het ging niet lekker en nee het was niet altijd even leuk. Zo kon Thom gelukkig regelmatig dagjes of nachtjes weg en maakte ik gretig gebruik van de opvangdagen. Máár ik ervaarde nog steeds een gevoel van eenzaamheid. Eenzaamheid die knaagde en smeekte om een ommezwaai.
De ommezwaai (of de clou?)
Ha, 647 woorden verder van ‘de twist’ en Iris brengt haar verhaal naar een soort-van clou. Kort maar krachtig schrijven is duidelijk niet m’n sterkste kant (tenzij het voor een klant is). Want die ‘ommezwaai’ kwam dus. En ik had het niet eens door…
Waarom ik het niet door had? Omdat ik er midden in zat. En omdat ik ergens altijd denk dat een verandering direct zichtbaar is. Haha Iris you funny. Ja I know. Ik preach altijd dat verandering tijd kost, maar zelf verwacht ik direct een soort Thanos vingerknip en voilà vrienden! Werkt natuurlijk totaal niet zo.
Anywho, met terugwerkende kracht zie ik dat het moment dat ik besloot hardop uit te spreken ‘eenzaam’ te zijn de kickstart van deze verandering is geweest. Er haakte steeds meer mensen in m’n stories aan, omdat ze zichzelf herkende of juist omdat ze het niet van mij wisten. Door deze gesprekken ontstond er een soort deurtje in m’n zorgvuldig gebouwde (Chinese) muur. Daarnaast gaf ik aan de mensen die al om ons heen stonden steeds vaker aan dat mijn emmertje aan het overlopen was. Er werd uit oprecht iedere hoek (zelfs de meest onverwachte) bijgesprongen. En opeens werd het duidelijk dat er langzaam een village was ontstaan. Of er zelfs misschien al was, maar ik er nooit duidelijk om vroeg (en me altijd beter/stoerder/sterker voordeed dan dat ik was).
Grappig genoeg blijkt eerlijk en kwetsbaar zijn dus een oprechte kracht. Wist ik wel. Maar ik moet toch altijd een beetje binnensmonds kotsen wanneer iemand zegt ‘je moet in je kracht gaan staan’…
Nog steeds eenzaam?
Dus Iris je hebt nu een village, betekent het dan dat je nu niet meer eenzaam bent? Nah, zo werkt het niet helemaal. Ja, er is meer hulp en ja er haken langzaam passende mensen aan, maar toch kan ik nog steeds scrollen door social media en jaloezie voelen. Bijvoorbeeld wanneer ik foto’s van vrijgezellenfeestjes zie met 10+ mensen. Of bruiloften met 200 gasten. Of een clubje vrienden op ’n feestje waar ik niet voor ben uitgenodigd, omdat ik niet in die ‘vriendenkring’ zit. Dan schiet ik in m’n hoofd en ga ik malen over mijn eigen karige bruiloft (hallo 100 jaar verloofd) en de precies 3 gasten die we kunnen uitnodigen. Of over de verjaardagen van de jongens en of er wel mensen komen opdagen. Je begrijpt, m’n hoofd maakt het erger dan dat het is. Maarja, ik ben er wel mee bezig en het neemt wel ruimte in beslag. Ja het gaat oprecht beter, maar toch blijft het gevoel regelmatig om de hoek kijken.
Eenzaamheid taboe doorbreken
Een lange tijd heb ik altijd gedacht de enige volwassene te zijn met eenzaamheid en weinig vrienden. Maar wist je dat ongeveer de helft van de volwassen Nederlanders zich eenzaam voelt? Ja, read that again. De helft. Dat zijn ’n hele hoop mensen. Mensen zoals jij en ik. En ook al doet social media je laten geloven dat iedereen op je feed zijn of haar beste leven leeft, weet dan dat (met deze cijfers in je achterhoofd) dat eigenlijk helemaal niet kan ;). Daarom blijf ik lekker schrijven over eenzaamheid. Zodat je weet dat eenzaamheid iets is waar jij je niet voor hoeft te schamen. Zodat je weet dat je niet gek bent wanneer je geen vriendengroep hebt. Zodat je weet dat je niet de enige bent zonder beste vriend(in). We zijn vaak allemaal zoekende en ik geloof er heilig in dat, wanneer je er voor openstaat, de juiste mensen op de juiste tijden in je leven zullen aanhaken.