De tweede bevalling: opnieuw een onverwachte reis

door irisslabbekoorn
De Tweede Bevalling: Opnieuw een Reis

Hey, jij daar! Mocht jij je dit hebben afgevraagd: ja ik leef nog. Ik kan nu honderd excuusjes verzinnen waarom ik sinds april niets meer heb gepost, maar eigenlijk komt het gewoon neer op te weinig headspace hebben om ook maar iets te schrijven. Funny, aangezien schrijven altijd mijn uitlaatklep is geweest, maar tijdens beide zwangerschappen ik er precies nul ruimte voor voelde. Anywho, ik ben er weer (voor nu) omdat ik graag over mijn bevalling wilde schrijven. Het begon als ’n persoonlijk stukje puur voor mijzelf, maar eindigde in een verhaal dat ik toch best graag met jou wilde delen. Dus hier is ‘ie dan: de tweede bevalling.

De zwangerschap

First thing first: de zwangerschap. Ik heb deze zwangerschap weinig gedeeld over mijn fysieke en mentale staat, ook niet op sociale media. Niet omdat ik daar geen behoefte aan had, wel omdat het door verschillende factoren van buitenaf voelde alsof ik er niet over mócht delen. Want eerlijk? Deze zwangerschap was pittig. Dit keer niet mentaal (thank god), maar wel fysiek. Zo bracht ik de eerste 4 maanden het liefst door in een donkere kamer zonder enige vorm van prikkels. Jup, de misselijkheid was real. Maar het leven met een peuter laat dat niet echt toe. Toen de misselijkheid éindelijk over was kwam de volgende klacht alweer om de hoek kijken: hevige obstipatie met aambeien waar je u tegen zegt.

I know, lekker veel details. Maar serieus de pijn van aambeien is no joke en de pijn van 10 dagen op rij niet naar de wc kunnen ook. Goed, toen eindelijk m’n stoelgang weer ’n beetje op gang kwam stond de volgende kwaal alweer klaar om de obstipatie over te nemen: bekkeninstabiliteit. De vorige bevalling was intens (understatement), en de vacuümpomp bleek toch meer schade te hebben verricht dan vooraf gedacht. Dat kwam er deze zwangerschap pas uit, want bij week 25 voelde lopen naar de supermarkt – wat zo’n 300 meter is – al als een halve marathon.

Ook m’n buik was flink groter deze ronde waardoor al snel alles zwaarder voelde. Voeg daar ook nog even hartje zomer aan toe wat zorgde voor onwijs veel vasthoudend vocht en m’n bingo-klachten-kaart was compleet. Waarom ik, Iris de persoon die staat voor open en eerlijk zijn, er niet over durfde te delen? Dat komt omdat wanneer ik het wél deelde vaak stomme opmerkingen terugkreeg zoals ‘gelukkig is het maar negen maanden’ of ‘wees blij dat je het mag ervaren’. Dit in combinatie met verschillende personen rondom ons heen die worstelen met vruchtbaarheidsproblemen voelde voor mij als een ‘hou je mond, zeur niet en wees dankbaar’. Wat ik dus ook netjes, ietwat tegen mijn zin in, deed.

Het keerpunt

Begrijp me niet verkeerd, ik was (en ben) onwijs dankbaar voor het feit dat ik opnieuw snel zwanger mocht worden van een gezond kindje. Maar het duurde echt eventjes voor ik besefte dat dingen naast elkaar mogen bestaan. Je mag dankbaar zijn én iets niet leuk vinden. Je mag blij zijn, maar ook bang zijn voor wat komen gaat. Alleen toen dit besef indaalde was ik al zo ver in de zwangerschap dat hierover delen in een blog niet echt hoog op m’n prioriteitenlijstje stond en dus bleef ik opnieuw stil.

Het was dan ook mijn plan om deze trend door te zetten en de tweede bevalling niet met je te delen. Want ja, ik heb tenslotte maanden m’n mond gehouden dus waarom nu opeens wel iets delen? Ok, dat was het stemmetje van mijn niet aardige hoofd. Die ik dus duidelijk heb genegeerd. Want here I am, ready om je mee te nemen in het verhaal van mijn tweede bevalling.

Het bevalplan

Wanneer je eerste bevalling 180 graden anders verloopt dan gepland, verwacht en gehoopt ga je de tweede ronde toch ietsje anders de wedstrijd in. Een mooi bevalplan zoals de vorige keer? Die werd vervangen voor een simpel A4tje met voornamelijk NIETJES: dingen die ik écht niet wilde. Natuurlijk fantaseerde ik over een droombevalling thuis in bad met kerstverlichting, kaarsjes, zoutlampen en een aroma diffuser.

Maar je wordt ook makkelijker met loslaten dat dit misschien opnieuw niet zou lukken. Zeker omdat deze baby het, met zijn stuitligging, best lang spannend hield wat voor soort bevalling het zou kunnen worden.

We doorliepen alle scenario’s en vormde bij iedere scenario een soort plan in ons hoofd over de do’s and dont’s. Maar één scenario vergaten we. Het scenario dat uiteindelijk ook echt onze werkelijkheid werd: spontane gebroken vliezen zonder weeën. Want ja, waarom zou je je voorbereiden op iets dat maar ongeveer bij 10% van de vrouwen gebeurt right? Tja, ik noem het een calculatie foutje…

De start van een sitcom

Wanneer ik terugdenk aan de start van onze journey moet ik een beetje grinniken, het was namelijk net een script van een slechte sitcom. Want toen op 3 september om 7 uur de wekker ging voelde ik aan alles dat ik moest gaan staan. Ik vloog uit bed en ervaarde een soort *knap* in m’n buik, het water klotste nog net niet tegen de plinten. Slaperige Thomas kon het nog niet helemaal bevatten, het was namelijk twee weken ‘te vroeg’. In zijn hoofd ontstond dus ook een instant error toen ik vroeg om handdoeken, kraamverband en een grote onderbroek terwijl er ook nog een demanding peuter vanuit zijn kamertje om papa begon te roepen. Die arme knul heeft als ’n kip zonder kop het hele huis doorgerend op zoek naar de juiste spullen die nog niet op de goede plek stonden.

Oops…

Goed, toen mijn vliezen braken ontstond er direct een stoort kick. Je weet dat de bevalling ieder moment kan starten en het niet lang meer duurt voor dat je je kindje vast kan houden. Met de nadruk op kan. Want ik ben Iris en bij mij loopt altijd alles net ietsie anders. Dus, insert hier het stemmetje van SpongeBob met *24 uur laterrrr*.

Mijn weeën kwamen namelijk niet natuurlijk opgang, waardoor ik de dag daarna mij moest melden in het ziekenhuis voor een ballonnetje. Na de plaatsing mocht ik naar huis om het ballonnetje zijn werk te laten doen, dit kon opnieuw 24 uur duren. In de auto voelde ik aan alles dat we diezelfde dag nog terug zouden rijden en ik kreeg gelijk. Toen ik bij aankomst thuis moest plassen viel de ballon direct in de wc. Mijn hoofd snapte niet helemaal hoe dit al kon, maar opnieuw ontstond er een soort kick want dit keer zouden we écht naar het ziekenhuis vertrekken en terugkeren met een baby.

Het ziekenhuis

Ergens was ik best teleurgesteld dat opnieuw het bevalbad, dat al klaar stond in een tas in de woonkamer, dicht zou blijven. Aan de andere kant wist ik deze keer beter hoe ik het ziekenhuis moest handelen en hoe ik mij mentaal het beste kon overgeven aan de nieuwe situatie. Het riedeltje werd daardoor vrij makkelijk: eerst een ruggenprik, dan pas weeeënopwekkers en dan lekker cocoonen in onze eigen bubbel met fijne muziek en kerstlampjes. De sfeer was goed en het personeel ontzettend lief, ik voelde me goed en had er nog steeds zin in.

Die zin werd na een uurtje iets minder toen ik de weeën steeds sterker leek te voelen. Wat raar is, want ruggenprik… Het duurde dan ook even voor Thomas mijn pijn serieus kon nemen. Wat bleek? Er zat een lek in het koppelstukje van de ruggenprik, de pijnstilling was nooit aangekomen in mijn lichaam waardoor ik écht weeën zat weg te puffen. Inmiddels kan ik er om lachen, omdat het zo typisch Iris is. Op dat moment vond ik er alleen precies niets aan. Zeker omdat de ontsluiting voor geen meter vorderde en m’n geduld langzaam een beetje op begon te raken.

Het duurde vanaf het moment dat de weeënopwekkers aangingen dan ook iets van 10 tot 12 uur voordat de 10cm ontsluiting werd bereikt. De eerste uren gaan nog best snel, maar die laatste uren? Die kropen voorbij. En hoe dieper we de nacht in gingen hoe moeilijker mijn lichaam het kreeg. De ruggenprik verdoofd natuurlijk je weeën, maar je lichaam is weldegelijk aan het werk waardoor ik eindigde als een trillende troela die totaal geen controle meer had over haar lichaam.

De niet zo vlotte start

Ergens had ik verwacht of gehoopt dat – net als bij mijn eerste bevalling – ik de persdrang niet zou voelen en iemand mij gewoon een seintje zou geven met wanneer ik moest beginnen. Fout gedacht. Want om iets voor drieën voelde ik aan alles dat meneer eruit wilde en snel. Beetje jammer dat precies op dat moment er meerdere vrouwen op de afdeling lagen met persdrang en maar één dienstdoende gynaecologe. Vanaf dat moment werd alles een stuk minder leuk en gemoedelijk.

Ik werd, zonder enige andere vorm van communicatie, geïnstrueerd om op mijn rug te gaan liggen om te persen. Je snapt, hier ging ik niet mee akkoord en vroeg om een baarkruk (oké Thomas eiste min of meer een baarkruk). Met een zucht verdween ze om vervolgens na ruim 15 minuten terug te komen zónder baarkruk om uiteindelijk hetzelfde riedeltje opnieuw te starten. Opnieuw weigerde ik.

Maar dat weigeren is denk ik nooit bij haar aangekomen. Want ze werd gebeld (alweer) en stond op. Er was iemand in meer nood. En dus vertelde ze de verpleegkundige dat ik nog maar even m’n weeën moest wegpuffen. Even voor de goede orde, die verpleegkundige stond 1 meter bij mij vandaan…

De climax

Ik noem dit de climax, want alle frustratie van de vorige bevalling kwam naar boven. Een ding wist ik zeker: ik ging me niet opnieuw laten behandelen als een nummertje. Het was mijn bevalling en dat kind móest eruit. Dus ik verhefte mijn stem (lees hyperventilerend schreeuwen maar dat klinkt net iets minder sexy en stoer) en maakte vrij duidelijk niet meer te kunnen en wíllen wachten. Hij moest eruit met of zonder gynaecoloog.  

Hoewel ik het zelf best impressive vond deed het haar precies niks. Haar reactie? Er waren te veel barende vrouwen en te weinig handen. Ik was niet in nood en de baby ook niet dus ik moest maar even wachten. En zo verdween ze uit de kamer.

Goed, na ruim 30 minuten persweeën wegzuchten was de koek op. Met een zelfgemaakte baarkruk van het ziekenhuisbed ben ik dus zónder gynaecoloog met een hele zenuwachtige verpleegkundige (want hallo dit is niet waar ze voor betaald kreeg) en Thomas aan mijn zij gaan persen. Het ging vlot. Héél vlot. Want na 10 minuten was ik er al bijna. Dit zorgde voor nog meer paniek bij de verpleegkundige aangezien een gynaecoloog de baby hoort aan te pakken.

Hallo Baby Archie!

In die tien minuten ging de telefoon van de verpleegkundige zo’n tien keer af (ze was naast verpleegkundige ook de telefoniste van die nacht), is er zo’n drie keer aan me gevraagd of ik écht niet op m’n rug kon gaan liggen en werd me ongeveer gesmeekt om de laatste persweeën tegen te houden zodat een gynaecoloog de baby kon aanpakken.

Maar het was míjn bevalling. Ik was daarom vastbesloten me door niemand meer van m’n stuk te brengen. Ik voelde aan alles gewoon te willen zitten en het niet meer tegen te willen (of kunnen) houden. In het ergste geval zou ik de baby zelf wel opvangen.

Die laatste minuut leek opnieuw een film. Want bij de laatste pers kwam er een zojuist opgeroepen gynaecoloog binnen gerend. Hij kon nog nét op tijd, al rennend, z’n handschoenen aan doen om onze baby op te vangen. Daar was hij dan, rete traag maar toch ook weer ontzettend snel: onze Archie.

De nasleep

Het gevoel toen ik Archie hoorde huilen en hem op mijn borst gelegd kreeg kan ik niet beschrijven. Alles wat ik bij Thom niet voelde was er nu wel. En oh man, wat was ik trots. Trots op Thomas. Trots op Archie. Trots op mijzelf. Maar vooral trots op ons als team. Want ondanks alle hobbels werd Archie, bijna 48uur na m’n gebroken vliezen, geboren met ons als regisseurs. Een rol die we ook ná de geboorte nog vasthielden. Zo gaf ik aan dat de placenta zélf geboren moest worden (dus niét eruit trekken zoals ze zelf graag wilde) en eiste ik een uitgeklopte navelstreng. Iets waar ze in het ziekenhuis niet per se graag de tijd voornemen, aangezien ze graag door willen.

Dat het daarna nog 1,5 uur duurde voor er personeel was om mij te hechten. Of dat we daarna nog 13 uur moesten blijven vanwege gekke protocollen namen we maar voor lief. Want niemand nam ons deze bevalling en het gevoel van empowerment meer af.

De lessen van bevallen

Ben je tot hier gekomen met lezen? Dan heb ik diep respect voor je. Want met ruim 2000 woorden op de teller is ook dit artikel een heuse bevalling geworden. Slechte pun, i know. Nu ga ik je niet vervelen met alles wat daarna kwam. Dat is voor een volgend artikel. Wat ik je wel wil meegeven is dat er best wat lessen in dit verhaal zitten verstopt. De belangrijkste? Altijd naar je gevoel luisteren en altijd voor jezelf opkomen. Jij voelt als geen ander wat goed of fout is en jij mag altijd de hoofdrol aannemen in jouw eigen verhaal. Of het nu gaat om bevallen of om iets totaal anders. Jij bent het waard

4 Reacties

Claudia 17 januari 2025 - 21:36

Het verbaasd me dat ik de eerste reactie ben! Bedankt voor je openheid! En wat stoer dat je/jullie zo goed voor eigen keuzes hebben gestreden. Hopelijk kan je dat krachtige gevoel nog vaak ophalen! Liefs

Reageer
irisslabbekoorn 11 februari 2025 - 13:53

Wat een lieve reactie! Heel fijn om te lezen dat mensen m’n schrijfsels toch waarderen. Dank je wel!

Reageer
D 18 januari 2025 - 00:29

Jemig wat leest dit verhaal heerlijk weg. Wat goed dat je zo voor jezelf bent opgekomen en de regie hebt weten te houden!

Reageer
irisslabbekoorn 11 februari 2025 - 13:52

Wat lief! Dank je wel voor je leuke reactie 🙂

Reageer

Laat een reactie achter

Suggesties voor jou