It’s me, hi! Jup, er zit weer een behoorlijke poos tussen mijn laatste blog en dit nieuwe artikel. Zeven maanden om precies te zijn. Het lijkt een trend te worden om m’n posts te starten met it’s me of i’m back bitches. Maar de sad truth is dat ik nooit echt helemaal back ben, en vaak na één post weer terug m’n cave in kruip. Goed, ik ben hier nu en dat komt omdat ik iets te vertellen heb: ik ben zwanger!
Ehh… zeg dat nog eens?
Volg je me al iets langer dan hoor ik je denken ‘Que, alweer?’ of ‘Maar je vindt het moederschap toch zo zwaar?’. Ja, alweer. En ja ik vind het moederschap nog steeds zwaar. Toch pronkte op een random maandagmiddag in januari écht het woordje zwanger op m’n verse zwangerschapstest. Dit keer was het niet per se onverwachts en ook zeker niet helemaal ongepland.
Oké, toegegeven: het kwam iets eerder dan ik zelf had verwacht. Lees: het was de eerste keer meteen raak. Iets wat wij beiden niet hadden zien aankomen. Maar al een paar dagen deed Thom een beetje weird. Hij keek constant tussen zijn beentjes (schijnt een oude mythe te zijn), wees steeds vaker naar m’n buik en begon geheimzinnig te lachen wanneer we hem vroegen of hij een broertje of zusje leuk zou vinden…
De positieve test
Dus kocht ik, nog steeds ietwat onverschillig, een paar testen bij de Action onder het motto ‘je kan het maar weten hè’. Bij thuiskomst zette ik de boodschappen op tafel en trok ik een sprintje naar boven om even snel tussendoor over het befaamde staafje te plassen. Ik maakte er totaal geen momentje van en ervaarde zelfs ’n beetje haast door een roepend kind beneden. Hij wilde gewoon zijn bammetje.
En dus plaste ik wat gehaast en ongemakkelijk over het stokkie, legde ‘m eventjes op de prullenbak en trok zo snel mogelijk m’n broek weer aan.
Althans, dat laatste was de bedoeling, maar lukte niet helemaal. Want m’n broek zat nog niet over m’n kont getrokken toen het streepje zich al liet zien. Ietwat in shock, en met m’n broek op halfzeven,liep ik naar beneden en zei – lekker romantisch – tegen Thomas ‘nou dry january wordt ietsie langer, gister was m’n laatste cocktail’. Het is maar waar je aan denkt hè.
De impact van zwanger zijn
Ik heb nooit onder stoelen of banken geschoven zwanger zijn niet leuk te vinden. De eerste zwangerschap was op heel veel vlakken, zowel fysiek als mentaal, afzien en werd afgetopt met een best wel vervelende bevalling (dit is een understatement). Niet de perfecte basis om een gezin te starten en niet veel later moest ik concluderen mezelf kwijt te zijn geraakt in de zwangerschap, de bevalling en in het moederschap.
Het heeft me ruim 16 maanden en heel veel therapiesessies gekost om mezelf onderweg weer ergens te vinden. De nieuwe versie van mezelf dan, want de oude Iris waar ik zo hard naar op zoek was? Die zal ik nooit meer worden. En dat hoeft ook niet. Goed, in november werd ik losgelaten door m’n therapeut en langzaamaan ontstond er een soort van balans in moeder zijn én in Iris-zijn. Nog niet helemaal je-van-het maar wel werkbaar-isch.
Maar Iris, waarom nog een keer?!
Na Thom heb ik een tijd lang gedacht een one and done kind of mom te zijn. Ik zag mezelf niet nog een keer deze hele route doorlopen. De impact en schade was groot. Maar het plaatje van twee kinderen bleef altijd op de achtergrond terugkomen en dan idealiter niet met onwijs veel leeftijd tussen twee kids. Thomas stond achter mijn beslissing, maar heeft altijd aangegeven graag nog een kindje te willen. Na lang praten, wikken en wegen besloot ook ik er toch voor te willen gaan. En dan wel zo snel mogelijk.
Why? Omdat ik weinig behoefte voelde om mezelf helemaal bij elkaar te rapen en het leven weer helemaal toe te lachen om vervolgens weer in diezelfde put te vallen. Ja, best een dark manier van denken I know. En nee, dat betekent niet dat ik nu depressief ben of het leven niet waardeer. Wat het wel betekent is dat ik mentaal eindelijk weer in een right state of mind ben en langzaam steeds meer dingen aan mijn leven toevoeg. Maar al deze dingen weer opnieuw moeten laten vallen, ook al is het maar voor de periode van bijvoorbeeld mijn verlof, zou me niet per se heel veel goeds doen.
De tweede zwangerschap is niet de eerste
De afspraak was te starten wanneer Thom de 18 maanden zou aantikken. Maar door een intense verbouwing en mega stress leek het rationeel gezien very unlikely dat er de eerste maanden ook maar iets zou blijven plakken. Tja, niet helemaal waar dus. Thank the lord reageerde mijn lichaam en hoofd dit keer niet in totale paniek. Sterker nog: ik was ontzettend blij! En toen kickte bij week 6 de misselijkheid in…
Een misselijkheid zo ontzettend intens dat functioneren eigenlijk niet meer ging. Het liefst lag ik op bed in een donkere stille kamer een beetje naar het plafond te staren, maar dat is best heel erg lastig met nog een rondlopend kind. En het vervelendste van allemaal? Dat je praktisch door het stof moet om de juiste hulp van je dokter te krijgen. De ‘het hoort erbij’ of ‘dat had je van tevoren kunnen weten’ vlogen me om de oren, en pas na een brief van m’n lieve verloskundige kreeg ik de juiste medicijnen.
De eerste 14 weken waren afzien en totaal niet te vergelijken met de eerste zwangerschap. Daar waar het de eerste keer mentaal totaal niet ging, liet de tweede ronde m’n fysiek me in de steek. Funny thing is wel dat uiteindelijk ook je mentale staat er achteraan duikelt en je uiteindelijk jezelf meermaals gaat afvragen ‘why the f* wilde ik dit ook alweer?!’.
Het moederschap is intens
Inmiddels zit ik bijna op de helft en is de misselijkheid zo goed als weg. Wel heb ik er genoeg andere kwaaltjes voor teruggekregen, meer dan in de eerste zwangerschap, maar ik voel me gelukkig weer soort van functionerend. In hoeverre je kunt functioneren als zwangere, moeder, partner, employee, chronisch zieke en duizend andere rollen gecombineerd. Want damn hoe intens om al die ballen in de lucht te houden…
En dat brengt me gelijk bij het volgende stukje waar blijkbaar veel mensen hun vraagtekens bij zetten. ‘Want Iris, je hebt het altijd over hoe intens je het moederschap vindt. Waarom dan nog één?!’
Ja, het moederschap is intens. Het is intens zwaar. Het is intens mooi. Het is intens puur. Het is intens confronterend. Het is intens voelen en doorvoelen. Maar het is ook intens magisch. En in die magie? Daar lag voor mij de beslissing om er wél voor te gaan. Ondanks alle ongemakken. Ondanks all the work die ik ook hierna weer opnieuw in mezelf moet stoppen. Want kinderen zijn vaak je grootste spiegel. En die spiegel gaat mij uiteindelijk júist helpen om aan mezelf te blijven werken, om trauma’s te doorbreken en om de beste versie van mezelf te worden.
Als moeder en als Iris.