Het is een paar dagen na de bevalling van m’n tweede zoontje wanneer ik opmerk niet happy te zijn. Niet per se onlogisch na het uitpersen van een 4000gram wegende, not so tiny, human being. De hormonen zijn real en de adrenaline rush van het bevallen werkt langzaam uit. Maar toch knaagt het. Het sluimerende zware gevoel. Een wolk die langzaam zwart wordt en beetje bij beetje mijn hoofd volledig overneemt. Want wanneer is iets ‘maar’ een dip en wanneer gaat het verder dan dat? Depressie is mij niet onbekend. En ondanks dat blijft het soms ongrijpbaar. Maar not this time. Ik pakte het anders aan en gooide al mijn schaamte overboord. Dus, hallo! Ik ben Iris en ik ben depressief. En ik vertel je er graag meer over.
Don’t worry, niet happy
Oké, dat laatste stukje was misschien een tad bit overdreven en ietsie grootspraak. Want erkennen dat je somberheid verder gaat dan gewoon ’n dippie is best een ding. En dus maalde ik heel wat rondjes in m’n hoofd voor ik het daadwerkelijk hardop durfde uit te spreken. Maar hé, ik deed het wel dus +1 voor mij 😉
Anywho, even terugspoelend naar vóór de bevalling. Die laatste weken (ok: maanden) waren pittig. En zelfs dat is een understatement. Iedere dag werd ik met een beetje minder plezier wakker. Niet fijn, maar wel een logisch oorzaak-gevolg dingetje in mijn hoofd waarbij de niet-zo-fijne zwangerschap zorgde voor sombere thoughts. Dat zal vast wel overgaan wanneer de beeb er uit zou komen. Right?
De intro van dit stukkie was een dikke spoiler alert, want over ging het dus duidelijk niet. En hoewel de bevalling driedubbel fijner verliep dan de eerste, ik er fysiek goed vanaf kwam en liefde op het eerste gezicht ervaarde met mijn baby was ik nog steeds niet happy.
Een stemmingsstoornis
Na de vorige bevalling had ik met mezelf afgesproken mijn mentale staat nóóit meer zo’n deep dive te laten maken. En hoewel de situaties totaal onvergelijkbaar waren was de uitkomst hetzelfde: een donkere wolk die ik dit keer niet alleen wilde tackelen. Zin in en ruimte voor nog een therapietraject had ik niet. Dus besloot ik de dokter te bellen (met trillende handjes dat dan weer wel). Voor advies. En voor medicatie.
Na een fijn gesprek konden we concluderen dat ik last heb van grote stemmingswisselingen. We gaven het ‘t labeltje ‘depressief’, maar dat is meer een leuke naam voor het grotere geheel: een stemmingsstoornis. Een stoornis die in mijn geval (grotendeels naast aanleg en genetics) ontstaat door hormonale schommelingen. En hormonale schommelingen heb je na je bevalling heul veel kan ik beamen.
Stemmings-watte?
Ik wist stiekem al veel langer dat m’n hormonen een grote rol spelen in mijn sombere gevoelens, maar ik nam nooit echt de tijd om er iets mee te doen. Tot ik dus al mijn menstruatieklachten en gebruikte anticonceptiemiddelen moest opsommen. Het klachten -en bijwerkingenlijstje was lang. Heel lang. Een soort eye-opener want daarna viel het kwartje pas écht. Mijn hormonen doen iets. Oké, even voor de duidelijkheid: met m’n hormonen zelf is niet per se iets ‘mis’. Mijn lichaam reageert alleen een tikkie heftig op het stijgen en dalen van de hormonen oestrogeen en progesteron. Hormonen die verbonden zijn aan je menstruatiecyclus en uiteindelijk je zwangerschap.
Van PMS naar PMDD
Er bestaan allerlei termen rondom menstruatie en issues, maar de term PMS was ‘mijn’ term. Het staat voor Premenstrueel Syndroom en gaat gepaard met verschillende klachten vlak voor je menstruatie. De PMS klachten zijn voor iedereen anders, maar die van mij spelen op een week voor mijn menstruatie en bestaan vooral uit:
- Gevoelige borsten (cup maat groter);
- Intens zere rug;
- Vette huid en haar;
- En stront chagerijnig 😉
Omdat ik deze klachten al ervaar vanaf mijn eerste menstruatie heb ik een lange tijd gedacht dat dit ‘erbij’ hoorde. Tot ik er met vriendinnen over sprak en niemand mijn pijnen of intense bloedingen kon bevestigen. Het antwoord van de dokter toentertijd? Ga maar aan de pil… News flash: bijna iedere vorm van anticonceptie bevat hormonen en dus werd ik van veel opties nog een beetje meer somber. Met de implanon stipt op #1.
Inmiddels 19 jaar later (oh god, ik word echt oud) blijkt de term PMDD toch beter bij mijn situatie te passen. PMDD staat voor Premenstrual Dysphoric Disorder, of in het Nederlands Premenstruele Dysfore Stoornis. In principe zijn de klachten hetzelfde, maar spelen stemmingswisselingen een grote rol. In mijn geval zo groot dat ik in de weken voor mijn menstruatie vaak naar bed ga met de ‘hoop’ niet meer wakker te worden de volgende ochtend. Dark, right? Om vervolgens tijdens m’n menstruatie zelf weer uit het dal te krabbelen. Een soort cirkel van met je blote handen uit een diepe put klimmen om er vervolgens eenmaal boven weer kneiterhard in terug te donderen. En dat maand in, maand uit. Sounds like fun.
Happiness in een pilletje
Oké, weer even terug naar dat doktersbezoekje. Mijn inmiddels nieuwe dokter nam me namelijk wel direct serieus. Ze smeerde me geen therapietraject-nummer-8 aan en ze wilde me liever ook niet meer aan de anticonceptie zien. Sterker nog: ze wendde zich naar Thomas en kaartte aan dat ook hij zijn verantwoordelijkheid kan nemen als het gaat om anticonceptie, if you know what I mean ;).
Jep, I like her.
Anywho, we bespraken de opties en kozen voor antidepressiva. Zelf noem ik het ‘happiness pillen’. Het opbouwen van die pillen maken je overigens allesbehalve happy. Het spreekwoord een bittere pil slikken komt vast hier vandaan. Want man, want heb ik die eerste weken het leven vervloekt. Stoppen was zo ontzettend verleidelijk. But I didn’t. En ik kan inmiddels zeggen dat ze netjes hun werk doen. Het leven is met vlagen nog steeds donker, maar niet meer pikzwart.
On the pursuit of happiness
Of ik dan nu weer helemaal back ben? Welnee. Die happiness pillen slik je zeker een halfjaar voor je eens na gaat denken over afbouw. Als afbouwen er überhaupt in zit. Eerst moet er een plan komen om die hormonen blijvend te tackelen, en die is er nog niet aangezien m’n cyclus besluit een eigen leven te leiden waar niemand iets van snapt. Máár ik ben wél on the pursuit of happiness. Want naast pillen en hormonen, mogen er nog wel wat meer dingen in m’n leven veranderen naar de persoon die ik inmiddels ben geworden. And i’m pretty excited to find out more!