Laat ik aftrappen met ’n honest confession: stiekem voelde ik onwijs veel weerstand tijdens het tikken van dit artikel. Niet omdat ik niet achter het onderwerp sta. Wél omdat ik (vooral mezelf) had beloofd van Chronisch Awesome géén zwangerschap- of babyplatform te maken. Dat lukte een tijdje best goed. Ik schreef gewoon niet meer. Maar guess what? Wanneer je zwanger bent veranderd je leven best wel heel erg. En voor je het weet stuit je op nieuwe fysieke obstakels zoals lekkende tepels of jeukende aambeien. Maar naast overtollige kilo’s en kekke zebrastrepen word je óók mentaal soms flink uitgedaagd. Alleen daar delen we vaak uit schaamte maar niets over. Want ja, iets met ’n verplichte roze wolk. Dus besloot ik lekker tegendraads tóch mijn zwangerschapslessen met je te delen. Want ook die obstakels mogen er zijn en bespreekbaar gemaakt worden. Lees je snel verder?
De 5 geleerde lessen van en tijdens mijn zwangerschap
1. Je hoeft geen roze wolk te ervaren
Jup, ik trap gelijk af met de befaamde en almighty roze wolk die iedereen hoort te hebben na het zien van een positieve zwangerschapstest. News flash! Niet iedereen ervaart die roze wolk direct. Hell, sommige ervaren die roze wolk de hele zwangerschap niet. Ja, zelfs wanneer het kindje vooraf onwijs welkom en gepland was hoeft een positieve test niet gelijk te staan aan een automatische roze wolk. Maakt dat je een slechte moeder of vader? Nee. Het maakt je mens. Want een kindje op de wereld zetten?
Tja, dat heeft onwijs veel impact op jouw huidige leven en het brengt direct een bak verantwoordelijkheid met zich mee. Dat kan mentaal best hard aankomen. En dan hebben we het nog niet eens gehad over die fun nieuwe hormonen die door je lichaam gieren en niet helpende gedachtes aanslingeren of benadrukken. Ervaar jij wel die roze wolk? Geniet met volle teugen! Heb je ‘m niet direct te pakken? Just go with the flow. Komt hij helemaal niet tijdens je zwangerschap? Ook dat kan en is oké. Weet dat wat je ook ervaart: je bent niet gek en je bent ook nooit alleen.
2. Maak en bewaak je eigen grenzen
Ik schreef al eerder een artikel over het hebben of zijn van one big happy family met het perfecte familieplaatje. Tja, die positieve zwangerschapstest zette me gelijk weer even met beide benen op de grond. Want dat perfecte plaatje? Die ervaar ik niet. Het brengen van het heugelijke nieuws was dus ook niet iets waar ik bij bepaalde mensen per se naar uitkeek. En ik wist na het vertellen ook gelijk weer waarom: op alle vlakken werden direct mijn grenzen overschreden. Het zaadje zat pas nét in m’n buik en er werd al gepraat over campings in de buurt tijdens de kraamweek of over de familiefeud die misschien toch maar eens opgelost moest gaan worden. Want ja, je kunt deze baby toch niet een tante of oom ontnemen?! Slik…
En alsof ik deze struggles nog niet als intens genoeg ervaarde besloten verschillende mensen óók nog eens ongevraagde babyadviezen over me uit te kosten (lees: opleggen) of erger: ongevraagd aan m’n buik te zitten. De horror. Ja, m’n grenzen zijn de afgelopen tijd flink wat overschreden. Maar het mooie van zwanger zijn? Je merkt direct dat je prioriteiten verschuiven. Het draait niet langer meer alleen jou, maar om het muisje in je buik. Dus gebeurde er voor mijn doen best iets wonderlijks: grenzen aangeven werd een stuk makkelijker. Oké nog steeds niet per definitie easy peasy lemon squeezy, maar wel makkelijker. Want ik hoef helemaal niets, behalve zorgen dat dit muisje een fijn leven krijgt. Binnen de grenzen die wij als nieuw gezin stellen. En dat idee voelt als ’n verademing!
3. Iedereen (en dus iedere zwangerschap) is anders
Oké, eigenlijk zou dit puntje ook ‘iedereen heeft een mening over je’ kunnen heten. Maar dat klonk ietwat negatief. Dus ik bestempel hem als ‘iedereen is anders’. Want eerlijk? Mijn grootste irritatiefactor tijdens mijn zwangerschap was het verplicht moeten luisteren naar verhalen van anderen. En dan heb ik het over verhalen als ‘toen ik zwanger was bestond een bevalplan nog helemaal niet hoor, wat een onzin om een bevalling te willen plannen echt zo’n modeverschijnsel!’ of ‘jeetje weet je zeker dat je zwanger bent, je hebt helemaal nog geen buikje?’. Normaal ben ik een getrainde ster in onzin-statements loslaten.
Maar ja, hormonen en een wankel mentaal gestel zorgde er na een tijdje toch voor dat ik alles ging geloven. Zo was voor week 28 m’n buikje té klein en na week 33 juist té groot. Vond ik mezelf een onwijze aansteller omdat ik die roze wolk maar niet vond terwijl alle zwangere om mij heen hem wel leken te vinden. En twijfelde ik honderd keer aan mijn weloverwogen beslissing om géén borstvoeding te gaan geven door alle ‘nou borstvoeding is toch écht het allerbeste voor je kind dus misschien moet je toch gewoon even doorzetten hoor’ praatjes en adviezen van zowel bekende als onbekende mensen.
Het duurde even (misschien 39 weken), maar inmiddels zie ik in dat iedereen en dus ook iedere zwangerschap anders is. Een te kleine of te grote buik is subjectief. Een roze wolk is niet vanzelfsprekend. En alleen jij kan de beste beslissingen maken over je eigen lijf. Je hoeft geen boekje te volgen omdat ‘het heurt’. Volg liever je eigen gevoel!
4. Volg altijd je eigen gevoel
En dat brengt me gelijk bij m’n, misschien wel belangrijkste, volgende les. Want als ik iets heb geleerd van de afgelopen 9 maanden is dat mijn gevoel het altijd bij het juiste eind heeft. Iets wat ik niet hoef te negeren. Zo stapte ik bijvoorbeeld met lichte spanning, maar ook onwijs veel zin, m’n eerste verloskundige afspraak binnen. Maar die zin verdween binnen 10 minuten als sneeuw voor de zon. Het gesprek nam door mijn medicijngebruik snel een totaal andere wending. En Thomas? Die had eigenlijk precies niets te zeggen. Ik verliet de praktijk in een soort shock en alles in mij riep ‘run!’. Direct actie ondernemen durfde ik alleen niet. Je gaat toch niet na één gesprek al bij iemand weg?
Het duurde drie weken om m’n hoofd op orde te krijgen en om eens goed naar m’n onderbuikgevoel te luisteren. Maar daarna wist ik het zeker: ik hoor niet thuis in deze praktijk. Binnen een aantal dagen vond ik een nieuwe praktijk met een holistische kijk op bevallen: een instant match! En hoewel het getouwtrek over mijn medicijnen door specialisten van buitenaf nog even door bleef sudderen hebben zij mij nooit laten vallen. Eindstand? Ik mag bevallen zoals ik dat zelf wil: thuis in een bevalbad met als back-up een ziekenhuis waarbij mijn huidige verloskundige gewoon mag en kan helpen. Conclusie: luisteren naar je gevoel en opkomen voor jezelf is het altijd waard!
5. Je mentale gezondheid is onwijs belangrijk
Oké, eerlijk is eerlijk: deze ligt een beetje in het verlengde van die roze wolk en je gevoel gevolgen. Maar man, deze 9 maanden heb ik ervaren als één grote spiegel. Want hoewel ik dacht mentaal m’n shit inmiddels wel op orde te hebben bleek het tegenovergestelde waar. Onverwerkte trauma’s (waarvan ik het bestaan niet eens afwist) kwamen door de hormonen één voor één naar boven drijven. Had ik natuurlijk weinig behoefte aan. Maar er niets mee doen zorgde voor nog meer fysieke kwaaltjes (hallo ondraaglijke misselijkheid i’m looking at you).
En dus zat er niets anders op dan opnieuw verschillende therapieën aangaan en head first dealen met m’n trauma’s. Hoe? Door middel van EFT-therapie met mijn vaste therapeut. Door enkele NEI-sessies gericht op zwangerschap en contact met m’n ongeboren kindje. En door vaste ontspanning momentjes gevuld met meditaties, visualisaties en affirmaties. Was het makkelijk? Hell no! Was het de moeite waard? 100%. Ik ga nu niet beweren dat ik mentaal sta als een rots zonder enige issues. Maar ik weet wél dat ik alles in mijn power heb gedaan om dit kindje zo liefdevol mogelijk op de wereld te krijgen zónder hem te belasten met mijn stres of problemen. En dat gevoel is goud waard.
De laatste loodjes: een bijzonder proces
Het was de bedoeling om een kort en bonding artikel te schrijven over mijn lessen tijdens deze zwangerschap. Maar met inmiddels 1400 woorden op de teller kan ik concluderen dat ik meer te zeggen had dan ik vooraf dacht. En dat tijdens mijn verlof! Wel wil ik graag nog even dit kwijt. Want of je dit nu leest omdat je zwanger bent, zwanger bent geweest, zwanger wilt worden of gewoon nieuwsgierig was naar mijn verhaal: ondanks de ietwat negatieve ondertoon zou ik niets aan deze zwangerschap veranderen. Het was mijn proces met verschillende bijpassende lessen. Niet altijd even leuk. Maar wel noodzakelijk om de persoon te worden die ik nu ben: een aanstaande moeder met heel veel positieve zin om aan dit nieuwe avontuur te beginnen!