Volg je gevoel. Vertrouw op je instinct. Vind je kompas en laat het je leiden. Het maakt niet uit hoe ik het verpak, alle varianten komen neer op: kom uit je hoofd en leer luisteren naar je onderbuikgevoel. Sounds easy right? Ja, op papier zeker. In werkelijkheid? Een pain in the *ss om te masteren. Want leuk dat luisteren naar je onderbuikgevoel, maar hoe doe je dat precies?
Ik weet niet hoe het met jou zit, maar mijn hoofd heeft nogal de neiging om er vandoor te gaan zonder m’n lichaam. Dat komt omdat ik jaren m’n hoofd de spreekwoordelijk kar heb laten trekken. En man wat ik ben ik trots op dat koppie. Het was m’n krachtigste tool. Tot het veranderde in m’n grootste valkuil. Want na jarenlange roofbouw kon m’n lichaam niet meer. Dus werd het tijd om lichaam en hoofd weer één te laten worden. Een beetje alsof je Olaf uit Frozen weer op elkaar zet als hij voor de zoveelste keer z’n hoofd verliest.
Wat is intuïtie en hoe werkt het?
First things first. Om je onderbuikgevoel te kunnen begrijpen heb je eerst wat extra informatie nodig. Want wist je dat je buik als tweede brein wordt gezien? Het helpt ons met noodzakelijke dingen, zoals het verteren van voedsel en het reageren op bepaalde voedingsstoffen. Maar de buikomgeving helpt ons óók onbewust bij het maken van beslissingen. We noemen dit gut feeling, onderbuikgevoel of intuïtie. Je intuïtie staat voor het hebben van een ingeving of gevoel zonder redenatie – je weet het gewoon.
Je onderbuikgevoel kun je zien als je persoonlijke kompas, het leidt je precies naar waar je zijn moet. Je moet er alleen wel naar luisteren. En dat blijkt in de praktijk best een beetje lastig, want we laten ons anno 2021 regelmatig van de wijs brengen door heel veel dingen. Voor mij zijn dit de grootste onderbuikgevoel killers:
- Overdenken
- Moetjes
- Onbewuste vooroordelen
- Iets heel graag willen
Ik durf te wedden dat je er minimaal één herkent uit je eigen leven.
Hoe kom je in contact met je intuïtie?
M’n therapeut begon iedere sessie weer opnieuw over leren voelen met m’n lichaam. En eerlijk, in het begin moest ik hier precies niets van hebben. Want hallo, m’n hoofd heeft gezorgd voor een papiertje en werk en eigenlijk alles waar ik nu sta. Dus waarom zou ik dat opgeven? Daarnaast vond ik het ook vet zweverig klinken, en we weten allemaal: Iris houdt niet zo van zweverig als het aankomt op persoonlijke groei.
Dus het duurde even, oké het duurde een paar jaar, tot ik besefte dat ze ergens wel een beetje gelijk had. Ik zag in dat een sterk hoofd hebben niets voorstelt als je lichaam niet eens meer uit bed kan komen. Maar ja, hoe ga je van beslissen met je hoofd naar beslissen met je gevoel? Voor mij was de eerste stap uitvinden hoe ik na jarenlange onderdrukking m’n onderbuikgevoel weer kon aanwakkeren. En dit rolde eruit:
1. Wees stil
Zeg eens eerlijk, hoe vaak ervaar jij stilte? Echte stilte. Dus geen muziek, letters op papier of hele conversaties in je hoofd? Ik ervaar, naast de laatste minuten van een yogales, vrijwel nooit stilte. Ik neem er eigenlijk ook nooit echt de tijd voor. En zelfs m’n zogenaamde ‘stilmomenten’ vul ik op met pianomuziek. Maar die opvulling zorgt ervoor dat m’n brein constant wordt geprikkeld, ik sta constant ‘aan’. Echte stilte heeft het tegenovergestelde effect. Je brein ervaart dan ultieme ontspanning waardoor er ruimte ontstaat om waar te nemen en te voelen. Dus: zet je muziek uit, doe je ogen dicht en adem eens heel diep in en uit. Voelde je dat? Dat was echte stilte. En echte stilte zegt meer dan duizend woorden.
2. Schrijf je gedachtes op
Vergelijk mijn hoofd met een pan spaghetti. Oneindige slierten aan gedachtes. De een nog langer dan de ander, en alles vecht om m’n aandacht. Een soort World War Z effect waar zombies op elkaar klimmen en vallen, alles om het einde van de muur te halen. Ja, mijn hoofd hebben is vermoeiend as f*. Vroeger gaf ik alles keurig een plek in een dagboek, tot ik schrijven opeens niet meer leuk vond. Als resultaat werd m’n hoofd voller en voller. Maar toen de pan spaghetti overstroomde wist ik dat ik schrijven weer op mocht pakken. Het effect? M’n onderbuikgevoel geeft gelijk aan welke dingen me tegenstaan en welke dingen juist niet. Door het op te schrijven erken ik de gedachten, en daarna wis of kras ik het uit. Ik geef een lichamelijk beweging aan het wissen. Op deze manier kan ik het écht loslaten.
3. Bewegen in de natuur
Honest confession: ik keek liever naar buiten van achter het glas dan dat ik daadwerkelijk écht naar buiten ging. Ik was niet per se lui, ik sportte gewoon liever overdekt in een steady klimaat. Maar toen kwam Corona en sloten de sportscholen. En om dit stijve fibromyalgie lichaam te onderhouden moest ik toch echt aan alternatieven gaan geloven. Het alternatief werd iedere dag minimaal 5000 duizend stappen zetten, in de buitenlucht. Ik kan niet precies uitleggen hoe en waarom, maar de blijvende boze wolk verdween uit m’n hoofd. De combinatie van frisse buitenlucht en lichamelijke beweging hielp mij bij het laten stromen van alles wat vastzat. Ik huilde, ik lachte, en ik voelde intens. Opeens ontstond er ruimte om minder naar m’n hoofd te luisteren en me meer te laten leiden door m’n onderbuik.
Je onderbuikgevoel begrijpen: expansive vs. contractive
Oké, ik had dus eindelijk door hoe ik m’n onderbuikgevoel kon aanwakkeren. Maar daarna liep ik al vrij snel weer vast. Ik voelde van alles en nog wat, maar had eigenlijk totaal geen idee wat het betekende of wat ik er mee moest. Tot m’n therapeut vroeg “voelt het expansive of contractive?”. Je zit nu vast met opgetrokken wenkbrauwen (net als ik toentertijd), dus ik geef je iets meer uitleg:
- Expansive staat voor licht, wijds en krachtig. Ik krijg dit gevoel wanneer ik helemaal opga in het schrijven van een leuk artikel. Of wanneer ik super excited ben wanneer ik aan een nieuwe uitdaging mag beginnen.
- Contractive staat voor zwaar en samengeperst. Je kunt dit ook fysiek voelen, zoals een vastzittende nek of strakke kaak. Ik krijg dit gevoel wanneer ik schrijf over onderwerpen waar ik totaal geen affiniteit mee heb.
Je onderbuikgevoel gaat dus verder dan alleen het onderbuikgebied. Je hele lichaam doet mee als het aankomt op het maken van een beslissing. Zitten je schouders vast, voel je je sloom of staan je kaken strak? Dan geeft je lichaam eigenlijk een seintje om iets niet te doen. Voel je juist veel energie, vlinders in je buik of en andere vorm van lichtheid? Dan is het verstandig om door te gaan. Zelfs wanneer deze gevoelens gepaard gaan met angst. Want niet alle angst is slecht. Soms heb je een beetje angst nodig om uit je comfortzone te komen 😉
Kom uit je hoofd: leer luisteren met je onderbuik
Dit artikel lag al maanden op de plank. En nooit deed ik er iets mee omdat mijn hoofd vond dat ik geen recht had om hier over te schrijven. Eigenlijk vond m’n hoofd dat ik sowieso geen recht had om ook maar iets te tikken voor Chronisch Awesome, zeker omdat het niet direct geld oplevert. Maar inmiddels heb ik leren luisteren naar mijn onderbuikgevoel. En mijn onderbuik of intuïtie vertelt me dat Chronisch Awesome op dit moment bijdraagt aan mijn proces. Want langzaam leer ik ontdekken waar m’n vuurtje van aangaat. En daar heb ik ongeveer m’n hele leven naar gezocht!
Nu ben ik uiteraard onwijs benieuwd: luister jij al naar je onderbuikgevoel en hoe wakker jij dit gevoel aan? Of heb je juist moeite om uit je hoofd te komen? Let me know in de reacties, of stuur me een berichtje! Lijkt me leuk om van je te horen 🙂