Alleen op reis: ik zocht ontsnapping en vond mezelf

I hopped off the plane at LAX. With a dream and my cardigan. Welcome to the land of fame excess. Am I gonna fit in? Zit Miley Cyrus inmiddels al in je hoofd? Ik heb me zelden zo connected gevoeld met een liedje. Want met een droom stapte ik als 19-jarig meisje het vliegtuig in. Alleen op reis. Voor ruim 9 weken. Destionation: Los Angeles. Wat die droom precies was weet ik eigenlijk niet. Ik weet alleen dat ik vurig naar ontsnapping zocht, maar mezelf vond…

Oké, even terug naar het begin. Na de middelbare school moest ik met veel tegenzin m’n studeerplannen in de ijskast zetten. Ik was op dat moment vrij ziek, waardoor revalideren in een speciaal centrum voorrang kreeg. Helaas maakte dit traject me alleen maar zieker. Waardoor m’n eerste studeerpoging (een jaar later) al snel in het water viel. Na een maand zat ik gebroken thuis. Maar nog altijd vastberaden om beter te worden. Want ik moest en zou gaan studeren. Ik had te hard gewerkt om niets met m’n havo-diploma te doen.

Afwijzingen

Ik ging netjes naar de psycholoog en maakte van bewegen een prioriteit, zodat ik mentaal en fysiek beetje bij beetje sterker werd. Daarnaast volgde ik verschillende cursussen die paste bij mijn droomopleiding. Alles zag er goed uit. Tot ik werd afgewezen. Ik had namelijk een negatief studiebindend advies gekregen. En omdat ze geen slagingskans in mij zagen wilde ze deze niet veranderen. Ook andere scholen stonden er hetzelfde in.

En terwijl de meeste van mijn vrienden begonnen aan hun derde studiejaar, zat ik opnieuw thuis. Weer een jaar zonder doel. Weer een jaar zonder toekomstperspectief. Ik ga nu niet doen alsof ik heel stoer hier oké mee was. Want dat was ik niet. Ik was een gebroken hoopje ellende. Dat alleen maar kon huilen en schreeuwen. En toen kwamen m’n ouders met het idee er een tijdje tussenuit te gaan. Om iets van de wereld te zien. Om iets te leren. Een maand later zat in het vliegtuig. Alleen. Op weg naar Amerika.

Party in the USA

Soloreizen (aka cruisen in je eentje door een ver gek land) vonden m’n ouders geen strak plan. Can’t blame them want ik was niet echt in een ideale staat. Dus boekte ik een taalcursus en gastgezin in het zonnige Santa Monica. In m’n hoofd was ik helemaal klaar voor een party in the usa ervaring. Maar man, toen ik het vliegtuig instapte had ik al heimwee. En dan bedoel ik echt tranen met tuiten heimwee. Zo erg dat zelfs de stewardess me een eigen plekje in het vliegtuig gaf…

Je zou denken dat die heimwee vanzelf weg zou ebben. Ik bedoel hallo, je bent in the golden state. Waar de zon altijd schijnt. Waar iedereen Amerikaans praat. Waar elke dag een filmsetting lijkt. Maar oh boy wat een ellende waren de eerste weken. M’n gastgezin bleek één vrouw te zijn die bij de scientology kerk zat aangesloten en geen cent te makken had. En m’n klasgenoten kwamen allemaal uit Zwitserland, waardoor er meer Duits dan Engels werd gepraat. En nee, Zwitserduits is niet hetzelfde als normaal Duits. Ik heb me zelden zo onwijs alleen en onbegrepen gevoeld. 

Alleen op reis: 3 lessons learned

De eerste weken heb ik het iedereen in Nederland vrij moeilijk gemaakt. Ik belde te pas en te onpas m’n ouders en toenmalige vriend huilend en overstuur op. Ook wanneer het bij hen nacht was. Ik wilde gewoon naar huis, maar dat ging niet. Oké, dat ging wel maar dat zou heel veel geld kosten. Beetje zonde. Zeker omdat er thuis ook totaal geen perspectief was. Dus terwijl ik de dagen naar huis aan het aftellen was besloot ik er het beste van te maken. Het kostte heel veel doorzettingsvermogen, maar langzaam vond ik mijn draai. En leerde ik in 9 weken meer dan ik ooit op school had geleerd.

Les 1: Je kunt meer dan je denkt

Voor ik het vliegtuig stapte was ik het vertrouwen in mezelf compleet verloren. Ik was een faalhaas, loser, aansteller en een nietsnut. Dat ik in LA m’n draai niet kon vinden bevestigde dit alleen maar, aldus mijn hoofd. Maar naar huis gaan was geen optie. Dus moest ik toch iets aan m’n houding veranderen om de tijd door te komen. Ik huurde een fiets en fietste de hele promenade over, stapte in de bus en bezocht alle sights in Hollywood, en bestelde grote bakken popcorn in de meest Amerikaanse bioscopen.

Ieder dag vond ik het steeds een beetje leuker worden. En dat was vast te zien, want plots was ik zichtbaar in de klas en werd ik gevraagd voor leuke naschoolse uitjes. Achteraf gezien heb ik onwijs veel gezien en gedaan. Alleen. Met klasgenootjes. Ik was geen loser meer. Ik was het meisje dat heel Hollywood afstruinde en onderweg nieuwe vrienden maakte. Ik was het meisje dat na een lange tijd langzaam weer een beetje zelfvertrouwen terugkreeg. Ik was het meisje dat meer bleek te kunnen dan dat ze zelf altijd dacht.

Les 2: Je mag voor jezelf opkomen

Omdat ik langzaam wat zelfvertrouwen terugkreeg, begon ik ook in te zien dat sommige dingen niet door de beugel konden. Waaronder mijn huidige gastgezin. Na wat rondvragen bleek dat deze vrouw helemaal niet aan de (strenge) voorwaarden van een gastgezin voldeed. Hierdoor kon ik een nieuw gastgezin eisen. Ik weet niet precies hoe ik het voor elkaar heb gekregen, want makkelijk ging het niet. Maar wanneer je op je strepen blijft staan krijg je vaak dingen voor elkaar.

Ik veranderde van afhankelijk en hopeloos meisje, naar een vrouw die voor zichzelf durfde op te komen. Dit heb ik nog ontelbaar veel andere keren moeten doen in die 9 weken. Vermoeiend, maar hierdoor kreeg ik wel heel veel voor elkaar. Zoals een nieuw gastgezin. Het fijnste gastgezin dat je je kunt wensen. Zelfs zo fijn dat ik 5 jaar later, met Thomas, terugkeerde. Ik heb er een familie aan de andere kant van de wereld bij gekregen. En daar ben ik mezelf onwijs dankbaar voor. 

Les 3: Je bent meer dan je ziekte

De term fibromyalgie hing altijd als een soort boze wolk over me heen. Mensen zagen me als ‘dat meisje dat iets heeft’, waardoor ik beetje bij beetje m’n eigen identiteit begon te verliezen. En ik liet het toe. Ik liet het toe dat vriendinnen me spijbelaar noemde, ik liet het toe dat leraren geloofde dat ik nooit een diploma zou halen, ik liet het toe dat hogescholen me geen plaats wilde geven. Zonder dat ik het doorhad was ik in een soort slachtofferrol gekropen en gaf ik externe omstandigheden de schuld van precies alles.

Maar Amerika liet me inzien hoe ik ben zonder fibromyalgie. Het klimaat deed m’n lichaam zo goed dat ik zelfs geloofde ‘genezen’ te zijn. Ook vertelde ik expres niemand over m’n waslijst aan mankementen. Waardoor ik gewoon als Iris werd gezien. En Iris kon eigenlijk best wel heel erg veel. Natuurlijk kwam dit besef pas op de allerlaatste dag. Maar ik maakte toen een afspraak met mezelf: ik bén Iris, ik héb fibromyalgie en ik laat niemand deze stempel meer tegen me gebruiken. Want ik kan alles bereiken waar ik mijn mind toe zet.

Transformatie: van onzeker naar zelfverzekerd

Het is bizar om te zien hoe erg je kunt veranderen in slechts 9 weken tijd. Het meisje met heimwee was getransformeerd in een vrouw dat nog niet naar huis wilde. Ik ging naar LA om een Engel Cursus te volgen, maar kwam terug zonder papiertje. Want een sullig papiertje stelde bij ervaringen verzamelen en harde levenslessen leren precies niets voor. (fair note: dat papiertje heb ik Nederlands alsnog gehaald)

Nee, toen ik het vliegtuig instapte wist ik niet dat ik aan de reis van mijn leven zou beginnen. En ja, het was op sommige moment ongekend moeilijk. Maar ik zou het zo weer doen. Met alle ups & downs. Want lekker clichématig, maar alleen op reis is wanneer ik mezelf vond. En dat terwijl ik niet eens op zoek was. Ik kan soloreizen daarom alleen maar aanmoedigen. Ook wanneer je ziek bent. Ook wanneer je heimwee hebt. Misschien juist dan. Want dan leer je pas écht je eigen krachten kennen!

PS. Bij thuiskomst schreef ik een paper over mijn avontuur, liet het afdrukken en stopte het in de postvakjes van de juiste leraren. Op basis van m’n eerlijke reflectie en doorzettingsvermogen werd ik alsnog AANGENOMEN 🙂

Heb jij ook ooit een soloreis gemaakt en daar wijze levenslessen aan overgehouden? Deel ze dan zeker. Ik ben onwijs benieuwd hoe jij dit hebt ervaren! Nog geen reis gemaakt, maar zou je het graag willen alleen weet je niet hoe? M’n inbox staat altijd voor je open!