De zoektocht naar mezelf: 4 dingen die ik heb geleerd

door irisslabbekoorn
de zoektocht naar mezelf

Als ik mijn diploma haal dan ben ik echt gelukkig. Als ik mijn droombaan vind dan ben ik echt gelukkig. Als ik een koophuis bezit dan ben ik echt gelukkig. Een oneindige trein aan als en dan. Zonder eindpunt waar we stiekem allemaal naar zoeken. Want wanneer ben je écht gelukkig? Wanneer heb je jezelf écht gevonden? Precies toen ik dacht alles voor elkaar te hebben, raakte ik mezelf kwijt in een trein aan als en dan. Ik spartelde wat rond als een vis op het droge op zoek naar een houvast die maar niet kwam. Dus als oplossing startte ik de zoektocht naar mezelf. Eerlijk? Het was bumpy en messy as f* maar oh zo verhelderend.

De intentie was om een paar weken helemaal vrij te nemen. Om naar binnen te keren. Om te voelen. Om mezelf weer ergens terug te vinden. Fast forward: deze paar weken duurde uiteindelijk een heel jaar. En het antwoord op de vraag of ik mezelf inmiddels heb gevonden? Nee. Misschien. Stukjes. In ieder geval niet hoe ik het visualiseerde. Daarom neem ik je graag mee op mijn reis. Om je te laten zien dat jezelf vinden messy en overwhelming en spannend kan zijn. En om je te laten zien dat de zoektocht naar jezelf (of geluk) nooit een écht eindstation kent.

Gestrand   

Ons hele leven zoeken we eindeloos naar wat bij ons past. De juiste vakken, de juiste opleidingen, de juiste carrière, de juiste partner… Ik volgde netjes alle stapjes op basis van mijn eerste keuze op de middelbare school, omdat ik dying was voor dat échte stukje geluk. Dat stukje ‘einde aan de tunnel’. Dus toen ik, na mijn studie, van m’n passie m’n werk wist te maken deed mijn hart een soort sprongetje. Geluk lag éindelijk voor het oprapen. Ik had éindelijk mijn passie en dus mezelf gevonden, aldus mijn hoofd.

Voor een tijdje ging alles voor de wind. De klussen stroomde binnen en de spaarrekening werd langzaam groter. Ik zag in alles kansen en dagelijks mocht ik doen waar ik blij van werd. Tot ik langzaam geïrriteerder raakte, slechter sliep en meer alcohol en fastfood consumeerde. Een avondje doorhalen werd al snel meerdere avondjes doorhalen. Een glas wijn werd al snel een hele fles wijn. Eerst had ik het niet eens door. Ik was zo druk met werk en status en geld verdienen. Tot het te laat was. Ik kon niet meer, zowel fysiek als mentaal. Ik was gestrand.

Hobbyloos en Werkloos 

Confession: toegeven dat je niet meer verder kan sucks. Zeker als je dit al vaker hebt moeten doen. Ik voelde me een loser en een faalhaas. Maar ik voelde me vooral ondankbaar. Want hallo, ik verdiende geld met m’n hobby, m’n passie, m’n talent. Hoeveel mensen kunnen dat zeggen?! Het duurde even voor ik dit besefte. Een jaar om precies te zijn. Maar precies in deze gedachten ligt mijn knelpunt. Doordat schrijven m’n werk werd zat ik plots zonder hobby. Want schrijven voor de lol? Daar had ik na een dag tikken écht geen zin meer in. Daarnaast kwamen m’n schrijfsels ook nog eens onder vuur te liggen door vervelende klanten. Langzaam nam m’n zelfvertrouwen en plezier in schrijven af. Langzaam verloor ik elke dag een beetje meer van mezelf.

Dus ik deed wat de meeste mensen doen. Zoeken naar iets nieuws. Iets waar je vlammetje weer van aangaat. Zoals cursussen, opleidingen, fulltimebanen. Want alleen op die manier zou ik beter worden in ondernemen, of in schrijven, of in mensen helpen. News flash: Het werkte allemaal niet. Ja die Master was leuk voor 2 weken, tot de innerlijke pijn net zo hard (al dan niet harder) terugkeerde. Pijn verdoving was niet de oplossing. Maar wat dan wel?

De zoektocht naar mezelf: wat leverde het op

Ik nam een jaar vrij. Vrij van verplichtigingen. Vrij van moetjes. Vrij van meer en beter willen. Ik had zin om te ontdekken waar de pijn vandaan kwam. Ik had zin om de pijn aan te pakken en uit te zoeken waar mijn vlammetje weer van aan zou gaan. Wat ik toen nog niet wist is dat ik in de heftigste achtbaan van m’n leven zou stappen. Een achtbaan met heel veel loopings en heel veel heftige emoties. Niet per se leuk, en toch zou ik zo weer instappen. Want dit is wat het me bracht. 

1. Minder moeten meer mogen

Ik weet niet hoe het met jou zit, maar ik worstel nogal met het rupsje-nooit-genoeg-syndroom. Kort maar krachtig: ik wil altijd meer, meer, meer. Dat ‘meer’ uitvoeren is niet optioneel, dat moet. En liever ook gelijk vandaag. Afgelopen jaar heb ik deze moetjes proberen om te buigen. Want ik moet precies niets. Dat betekent dat ik mijn agenda minder leidend laat zijn. En ik wat vaker gewoon Netflix aan mag zetten. Ik zeg dit heel stoer, maar man het kost iedere vezel in m’n lichaam om die afstandsbediening op te pakken zonder schuldgevoel. Anywho, leven vanuit mogen in plaats van moeten heeft ervoor gezorgd dat alles wat ik doe uit intrinsieke motivatie komt. Omdat ik het wil en niet omdat het moet. En dat voelt alsof ik ontsnapt ben uit mijn eigen moeten-gevangenis. Bevrijdend!

2. Meer verbinding met mezelf

Met mezelf zijn is niet echt m’n grootste hobby. Want m’n gedachtes slingeren me altijd overal heen. Zo kan ik binnen 5 minuten meerdere emotie cycli doorlopen. Van up naar down en weer terug.  Om dit te voorkomen zocht ik meestal afleiding in muziek, of films, of wijn. Goed genoeg om tijdelijk te verdoven. Niet echt helpend wil je er blijvend vanaf komen. Die verbinding met mezelf kwam dus ook niet uit de lucht vallen. Daar zijn heel veel therapiesessies aan vooraf gegaan gepaard met heel veel boosheid en tranen. Maar eindelijk voelt het alsof m’n en lichaam en geest weer langzaam één worden. M’n hoofd is eindelijk niet meer 3 kilometer verder. En dat is al een win an sich.

3.   Leren voelen met m’n buik

Ja en nu we het toch over m’n hoofd hebben. De moetjes, het 3 kilometer verder hollen… We kunnen concluderen dat het hoofd een onwijs krachtige tool is. Het brengt je verder, het geeft je discipline en een flinke dosis motivatie. Handig, en noodzakelijk om dingen te bereiken in het leven. Maar niet heel praktisch als het je lichaam op het station laat staan. Of duivelse stemmetjes oproept om je onzekerheid aan te wakkeren. Daarom stond het afgelopen jaar in het teken van leren voelen met je buik.

Je hoofd kan wel iets willen, maar aan je buik voel je snel genoeg of het de juiste beslissing is. Voel je vlinders, of een yeah? Dan is het vaak een goed teken. Voel je juist een nare draai of een zware steen? Dan is het vaak een ‘niet doen’. Zo stopte ik met m’n master en liet ik meerdere koophuizen schieten op basis van deze methode. Het bleken de betere beslissingen van de afgelopen tijd. Want inmiddels hebben we ons droomhuis gekocht en besef ik helemaal geen studie nodig te hebben.

4.    Ik ben genoeg

Natuurlijk leidt dit terug naar het rupsje-nooit-genoeg-syndroom. Want toen ik langzaam m’n werk weer begon op te pakken had ik onwijs veel moeite met geld vragen. Verschillende gedachtes zoals ‘er zijn mensen die dit veel beter kunnen’ of ‘ik kan helemaal niet schrijven dus ik mag er geen geld voor vragen’ schoten constant door het hoofd. Het gevoel om nog meer opleidingen of cursussen te moeten doen bekroop me. Maar pas tijdens de eerste weken van m’n master besefte ik dat ik helemaal geen extra studie nodig heb om dienstbaar te kunnen zijn. Ik ben en ken genoeg om mensen verder te kunnen helpen. Ik ben genoeg zoals ik ben. Ja, ik mag heus wel een cursus of studie doen uit interesse. Maar niet omdat ik iets wil opvullen. Want het enige wat ik daar mee vul zijn onzekere gedachten.

De zoektocht naar jezelf en geluk is oneindig

In mijn zoektocht naar mezelf en geluk zocht ik naar antwoorden op de verkeerde plekken. De oplossing ligt namelijk niet in het volgen van meer cursussen of het opdoen van meer kennis. De oplossing ligt niet in 180 graden veranderen. De oplossing ligt hem in het besef dat jezelf zijn en gelukkig zijn een reis zonder eindstation is. Een reis waarbij je jezelf kwijtraakt en weer terugvindt. Een reis waarbij je jezelf constant blijft ontwikkelen. Een reis waarbij je altijd precies bent waar je nu moet zijn. Jij hebt alles in je wat je nu nodig hebt om verder te komen.

Ben jij op dit moment ook op zoek naar jezelf? Of heb je jezelf inmiddels gevonden? Dan hoor ik graag jouw verhaal en ervaringen. Misschien leer ik er nog wat van! Mag via de reacties, of stuur me een mailtje!

2 Reacties

Gabriëlle 8 februari 2021 - 16:10

Zo treffend dit Iris!! Heel fijn en mooi dat je het deelt! Ik ben mezelf in mijn werk kwijtgeraakt en uiteindelijk in 2019 in een burn-out geraakt.. En dit is het beste wat mij is overgekomen, al was het ook behoorlijk kut, maar het heeft mij op een harde manier wakker geschud!! Maar wat ben ik blij dat ik sindsdien zoveel dichter bij mezelf ben gekomen en wat mij energie geeft, waar ik blij van wordt en wat mijn krachten zijn.

Ik ben trots op je dat je zo de tijd voor jezelf hebt genomen (al ging dit met vallen en opstaan) en dat je zo je gevoel volgt. Dit is echt de beste raadgever, daar geloof ik ook in!

Nogmaals, IK BEN TROTS OP JE LIEVE IRIS!!

Dikke (virtuele) knuffel,
Gabrielle

Reageer
Gabriëlle 8 februari 2021 - 16:12

Oke, de perfectionistische Gab komt omhoog. Ik bedoel: ik ben blij dat ik erachter ben gekomen wat mij energie geeft en waar ik blij van WORD (zonder t natuurlijk).

Reageer

Laat een reactie achter

Suggesties voor jou